Ένας είναι ο εχθρός, ο Καπιταλισμός...

Μπορεί να βρίσκομαι πλέον μόνιμα στο εξωτερικό,αλλά έχω την τύχη να επιστρέφω στην Ελλάδα κάθε ~2 μήνες για καμιά βδομάδα ανά επίσκεψη. Άλλωστε,δεν έχω παρά ούτε χρόνο που μετανάστευσα,ενώ παρακολουθώ συστηματικά την ελληνική ειδησεογραφία και 4-5 ελληνικά fora (κυρίως τεχνολογικού ενδιαφέροντος βέβαια), οπότε κάθε άλλο παρά έχω χάσει επαφή με το τί γίνεται στη χώρα. Βλέποντας λοιπόν την κατάσταση ως (κυριολεκτικά) εξωτερικός παρατηρητής έχω να κάνω μια θεμελιώδη διαπίστωση. Η Κυβέρνηση εδώ ~3 χρόνια εφαρμόζει την τακτική "Σοκ και Δέος" : φέρνει τόσα μέτρα μαζί ώστε αφενός να μην ξέρεις για ποιο (και πώς) να πρωτοαντιδράσεις και αφετέρου εάν κάποια τελικά δεν περάσουν να φανεί ως "διαπραγματευτική επιτυχία" (όπως το ανέκδοτο με τον Χότζα και το χωριανό με το μικρό σπίτι που τον συμβούλευσε να βάλει μέσα και τα ζώα του). Συμπυκνώνει τον πολιτικό χρόνο, ώστε ενέργειες που υπό κανονικές συνθήκες θα ήταν αδιανόητες, να περνάνε σήμερα στα ψιλά.

Το βασικό διαχειριστικό πρόβλημα αυτή τη στιγμή είναι ότι έχει "χαθεί η μπάλα" στο δημόσιο διάλογο.Δεν υπάρχει αρχή,μέση και τέλος. Ο καθένας πιάνει ένα μικρό κομμάτι ενός ασήμαντου ζητήματος και το υπεραναλύει,ενώ ακόμη και τα μεγαλύτερα ζητήματα αντιμετωπίζονται επιφανειακά. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα το αντίβαρο της λαίλαπας να είναι ένας "ατάκτως ερριμμένος" λαός που δεν ξέρει πού πατά και πού βρίσκεται, συζητά για ατελείωτες ώρες δίχως να καταλήγει στην πραγματικότητα πουθενά, ενώ υπάρχουν και αρκετοί που ακόμα πιστεύουν πως όλα αυτά είναι ένα  κακό όνειρο και ότι ένα πρωί θα πατήσουν ένα μαγικό κουμπί και όλα θα φτιάξουν μονομιάς από μόνα τους .Φυσικά μόνο έτσι δεν είναι τα πράγματα. Οι αξιωματικοί στο στρατό λένε ότι για να κερδίσεις έναν πόλεμο πρέπει πρώτα να ξέρεις ποιος είναι ο εχθρός σου και τί δυνατότητες έχει. Αυτό ακριβώς δε συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα.Ο λαός δεν ξέρει εναντίον ποιου "πολεμάει". Η πλειοψηφία του κόσμου δεν έχει συνειδητοποιήσει τη βασική αρχή του Καπιταλισμού: τα συμφέροντα του Κεφαλαίου και της εργατικής τάξης ΠΑΝΤΑ συγκρούονται,ενώ όταν λαμβάνεται μια πολιτική απόφαση, ΠΑΝΤΑ έχει ταξική χροιά ,ευνοώντας ή τους μεν ή τους δε. Όσο ο λαός δεν καταλαβαίνει ότι εχθρός του είναι το Κεφάλαιο (και τα Σώματα Ασφαλείας,αλλά αυτά είναι απλά το επιχειρησιακό χέρι), δεν έχει καμία ελπίδα να βγει από την ύφεση προς όφελός του (όλες οι σημερινές μεθοδεύσεις κινούνται προς την κατεύθυνση της επίλυσής της προς όφελος του Κεφαλαίου).Όσο δε συνειδητοποιεί ποιος είναι ο πραγματικός ταξικός πόλεμος και μεταξύ ποιων λαμβάνει χώρα, δε θα έχει καμία πιθανότητα να κερδίσει.

Ένα από τα λίγα καλά της όλης ισοπέδωσης του βιοτικού επιπέδου εδώ και ~3 χρόνια είναι ότι,πλην του ότι έδειξε το πραγματικό πρόσωπο του Καπιταλισμού, δημιούργησε ταξικές συνειδήσεις. Όλο και περισσότεροι (αν και ακόμα όχι κρίσιμα αρκετοί) ριζοσπαστικοποιούνται και παλεύουν για την ανατροπή του Καθεστώτος. Ακούγονται όλο και περισσότερες φωνές εναντίον των τραπεζιτών και εναντίον του Κεφαλαίου (αν και πολλοί ακόμα κάνουν το λάθος να μιλάνε για τους "Γερμανούς" :το Κεφάλαιο δεν είναι ούτε Γερμανικό,ούτε Αμερικάνικο, ούτε "Σιωνιστικό",το Κεφάλαιο δεν έχει ούτε  πατρίδα ούτε Θεό,παρά μόνο το χρήμα το ίδιο). Επειδή αυτή είναι η πιο μεγάλη απειλή για το ίδιο το Σύστημα,εκείνο έχει επιστρατεύσει τις χρυσές του εφεδρείες, τους νεοναζί δολοφόνους της Χρυσής Αυγής ,οι οποίοι (όπως όλοι οι ακροδεξιοί φασίστες απανταχού της Γης) έχουν ένα και μόνο σκοπό : να παραπλανήσουν το λαό ,ώστε εκείνος να θεωρήσει ως εχθρό όχι το Κεφάλαιο (πχ το Λάτση ή το Μπόμπολα), αλλά το μετανάστατη ,ο οποίος μετανάστατης όμως είναι ταξικός σύμμαχος του Έλληνα εργάτη ενάντια στο Κεφάλαιο. Βάζοντας διαχωριστικές γραμμές σε "έθνη" και "φυλές" θολώνουν τα νερά ως υπηρέτες της άρχουσας τάξης,όπως κάνουν δεκαετίες τώρα. Δυστυχώς,η έλλειψη κριτικής σκέψης πολλών συμπολιτών μας τους καταδίκασε στο να στηρίζουν αυτή τη συμμορία των δολοφόνων,οι οποίοι αποκλειστικό σκοπό έχουν να ανοίξουν (και να κρατήσουν ανοιχτή) την Κερκόπορτα του εργατικού κινήματος. Η ριζοσπαστικοποίηση υπολογίσιμου μέρους του πληθυσμού προς την αντίθετη κατεύθυνση (της ένωσης ολόκληρης της εργατικής τάξης εναντίον των μεγαλοαστών) είναι η πλέον φωτεινή ελπίδα ανάκαμψης .

Μόνο όταν καταλάβουμε ότι ο μόνος εχθρός είναι ο Καπιταλισμός και παλέψουμε μαζί ενωμένοι εναντίον του Κεφαλαίου ανεξάρτητα από χρώμα και φυλή,θα μπορέσουμε να πάμε ένα βήμα μπροστά. Όσο αναλωνόμαστε σε δευτερεύοντα ανούσια ζητήματα,το μόνο που θα καταφέρνουμε είναι να σκύβουμε το κεφάλι όλο και πιο πολύ στο "Σοκ και Δέος" .